Tescil ilkesinin istisnasını oluşturan, “well known mark”, “famous mark”, “reputed mark” terimlerinin de karşılığını oluşturan “tanınmış marka” Türk Hukukunda SMK’nun 6/4, 6/5 ve 7/2 maddelerinde düzenlenmektedir. Tescil edilmemiş olsa dahi kullanıldığı sınıf haricindeki sınıf, mal ve hizmetler için de koruma elde edebilecek olan, ayırt ediciliği yüksek markalardır.
SMK’da da net tanımı yapılmayan tanınmış markalar uluslararası sözleşmelerde de tanımlanmamıştır. SMK’nun ilgili maddelerinde Paris Sözleşmesinin 1. mükerrer 6. maddesine atıfta bulunulur. Maddede özetle taraf ülkelerden birinde tescili talep edilen markanın aynı veya benzeri mallar için kullanıldığı iyi bilinen tanınmış markanın varlığı halinde talep edilen tescilin reddedilmesini öngörmektedir.
Markanın tanınmış marka olarak kabul edilmesi için herkes tarafından bilinmesine gerek olmayıp, markanın kullanım alanındaki ilgili kişilerce bilinmesi yeterlidir. Yargıtay’ın içtihatlarında tanınmış marka, “ bir kişiye veya girişime sıkı biçimde bağlılık, güvence, kalite, reklam gücü, yaygın bir dağıtım ağına bağlı, müşteri ve diğer subjektif ilgi ve ilişkiler ayrımı yapılmadan coğrafi sınır, kültür ve yaş farkı gözetmeksizin aynı çevrelerce refleks halinde beliren bir çağrışım” olarak tanımlanmıştır.
Türkiye’de tanınmış olmayan ama Paris Sözleşmesi’ne göre tanınmış kabul edilen markanın Türkiye’de kullanılmıyor olsa dahi TÜRKPATENT tarafından tespiti halinde başvurunun reddi gerekir.
